توکل (فقه)توکّل در دو معنا به کار رفته است: ۱. واگذار کردن کارها به خداوند متعال. ۲. وکیل شدن از سوی دیگری. از این عنوان به مناسبت در باب امر به معروف و نهی از منکر و کفّارات سخن رفته است. ۱ - معنای توکل به معنای نخستتوکّل به معنای نخست عبارت است از اینکه بنده در پرتو اطمینان به حسن تدبیر خداوند و راضی شدن به قضا و قدر الهی، امور خود را به او واگذار و تنها بر او تکیه کند و به جز او امید نداشته باشد و از غیر او نهراسد. ۲ - توکل در آیات و روایاتتوکّل بر خدا در آیات و روایات از صفات مؤمنان شمرده و ثمرۀ یقین دانسته شده و بر تخلّق به آن تأکید و سفارش شده است. ۳ - توکل از مکارم اخلاق و مظاهر معروفتوکّل از مکارم اخلاق و مظاهر معروف (مقابل منکر) است که بدان توصیه شده و براساس برخی روایات، کفّارۀ فال بد است و اثر سوء آن را از بین می‌برد. ۴ - پانویس۵ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۲، ص۶۶۷. |